પ્રતીક્ષા થાનકી
જાપાનમાં હજી સુધી કોઈ પણ સ્થળ, વાનગી, ચીજ જરા પણ ઓવરરેટેડ લાગી ન હતી, અને અમે શક્ય એટલું બધું જ અનુભવવા માટે કશું બાકી રાખતાં પણ ન હતાં. આખી ટ્રિપ આજે જ બધું જોઈ લેવું છે અને આજે જરા હળવાશથી વધુ પડતાં ન થાકીએ એના કોમ્બિનેશનથી ભરેલી હતી. અને તેની જ જરૂર પણ હતી. ખાસ તો એટલા માટે પણ કે મ્યુઝિયમમાં અને કૂકિગ ક્લાસ કે ક્નિત્સુગી ક્લાસમાં વિતાવેલો સમય મજા કરાવતો પણ થકવી નાંખતો નહીં.
શહેરમાં બધે અન્ડરગ્રાઉન્ડ ટ્રેન લેવા માટે ઘણું લાંબું ચાલવું પડતું. એવામાં ઘણી વાર તો હાઇક પર જવા કરતાં શહેરમાં ફરવામાં જ વધુ પડતાં સ્ટેપ્સ થઈ જતાં હતાં. એવામાં કુદરતમાં હાઇક કરવા જવાની ઇચ્છા થઈ આવી. જાપાનની આબોહવા જ જરા અલગ હતી. તેમાંય ત્યાંનાં સરોવરો અને શ્રાઇનની વચ્ચે વધુ રિલેક્સ થવાની લાલચે અમે ક્યોટોથી વધુ એક ડે ટ્રિપ કરવા માટે લેક બિવા તરફ નીકળી ગયાં.
આમ તો જાપાનમાં ફુજી સિવાય ખાસ મોટા પહાડો નથી. ફુજીની આસપાસનો વિસ્તાર તો સાવ સમથળ છે. એટલે જ તો તે ખાસ ઊભરીને અલગ તરી આવે છે. ફુજી, ટોક્યો અને શકુરા ફૂલોની બહારનું જાપાન જોવાનો હવે મોકો મળી રહૃાો હતો. એવામાં લેક બિવા જવાનું તો સાવ સરળ નીકળ્યું. તે આમ તો ક્યોટોનો જ હિસ્સો છે. દસ મિનિટની ટ્રેન રાઇડમાં તો બિવાનું પહેલું સ્ટોપ ઓત્સુ આવી ગયું.
આ પણ વાંચો: અરાઉન્ડ ધ વર્લ્ડઃ ટોકોનામે-માટીના ચાકડે ઘડાયેલી બિલાડીઓનું ગામ…
આ લેકના કિનારાના વિસ્તારમાં એક રીતે તો કોઈ બીચ હોય તેવો માહોલ હતો. લેકને આઉટલાઇન આપતી થોડી ટેકરીઓ પણ હતી. એ જ વિસ્તારમાં અમે પહેલાં હાઈક કરીને ઉપર ટેકરી પર ગયાં અને વળતાં રોપવે લઈને પાછાં આવવું હતું. આ લેકનો વિસ્તાર પહેલી વાર જરા પ્રમાણમાં ટૂરિસ્ટ ફ્રી મળી ગયો. અહીં કાવાગુચિકો અને હાકોનેમાં હતાં તેમ દુનિયાભરનાં માણસો માથે નહોતાં પડતાં. અહીં ભીડ માત્ર ફાયરવર્ક ફેસ્ટિવલ દરમ્યાન વર્ષમાં એકવાર ખાસ જમા થતી હતી. આખાય વિસ્તારને ફરતે અંધારામાં ટેકરી પરથી આકાશમાં ફૂટતા ફટાકડાનું પાણીમાં પ્રતિબિંબ જોવાની કેવી મજા આવતી હશે તેની તો અમારે કલ્પના જ કરવી રહી.
આ જાપાનનું સૌથી મોટું મીઠા પાણીનું સરોવર છે. ક્યોટોમાં પાણીની સપ્લાય પણ આ જ લેકથી જ થાય છે. રિજનનું મોટાભાગનું સીફૂડ પણ આ તળાવમાંથી આવે છે. લેકનું પાણી કાચથી પણ વધુ પારદર્શક હોય તેવું લાગતું હતું. અહીં અનોખાં પક્ષીઓ પણ આંટા મારી રહૃાાં હતાં. તો પણ કોઈ કારણસર આ લેક બિવા જાપાનનાં મસ્ટ વિઝિટ સ્થળોનાં લિસ્ટ સુધી નથી પહોંચ્યું, એટલે જ કદાચ ત્યાં રજાને દિવસે પણ ભીડ નહોતી થતી.
વળી ખુદ જાપાનનાં લોકો ગમે ત્યારે ફરવા અને મજા કરવા નીકળી પડે તેવું તો છે નહીં, એટલે વીકેન્ડ પર પણ જો ટૂરિસ્ટ ન હોય તો અહીં કુદરત શાંતિથી પોતાનામાં મસ્ત રહેતી હોય તેવું લાગતું હતું. આખા લેકનો કુલ 275 કિલોમીટર જેટલો વ્યાપ છે. ત્યાં કંઈ માત્ર ક્યોટો જ નહીં, બીજાં નાનાં-મોટાં ઘણાં ગામ છે. અમે પહેલાં તો ઓત્સુ ગામ પર પહોંચ્યાં.
આ પણ વાંચો: અરાઉન્ડ ધ વર્લ્ડઃ જાપાનીઝ ટી સેરિમોની-ક્યોટોમાં પારંપરિક અનુભવોની ભરમાર…
ત્યાંથી ઉપર ટેકરીની ટોચ પર બિવાકો ટેરેસ પર અદ્ભુત વ્યુવાળું કાફે છે. આ કાફે પર જે બ્લુ રંગનો શેડ દેખાય છે તે દુનિયામાં બીજે ક્યાંય દેખાયો નથી. અહીં સાવ સરળતાથી સાઇકલો રેન્ટ કરીને લેકને ફરતી પરિક્રમા કરી શકાય એટલો નાનો તો આ લેક હતો નહીં. પણ અમે કલાક જેવું લેકને કિનારે તાજી હવામાં બસ પૈડાં પર સરકવાની મજા લીધી. અહીં આ પ્રકારના હિલ સ્ટેશન પાસેનું સરોવર જે પણ મજા કરાવી શકે તે બધી ત્યાં કરવા માટે માત્ર એક દિવસ હતો.
તેમાં લેક સાઇડ સાઇકલિંગ, બોટિગ, કેબલ કાર, લોકલ સુશી, જાપાનીઝ ચીઝ કેક, બધું મજેથી ખાધા પછી પણ સમય બાકી હતો. અને થોડા કલાકો તો તે બ્લુ પાણીના કિનારે એક શ્રાઇનના ગેટનો પાણીમાં પડતો પડછાયો જોયા કર્યો. ન સોશ્યલ મીડિયાની ચિંતા, ન કોઈ ટાઇમ ટેબલ અનસરવાનું પ્રેશર. બસ ત્યાં સેવન ઇલેવનથી ગરમ કોફી મળી ગઈ હતી નાસ્તો તો સાથે હોય જ. તે દિવસે અમે લેક બિવા પર જાણે અડ્ડો જ જમાવી દીધો હતો.
તે શિરાહિજે શ્રાઇનના ગેટનો જાંબલી આકાશમાં સનસેટ પછી જે ફોટો પાડી શકાય છે તેની તો ભાગ્યે જ બીજા કોઈ સુંદર દૃશ્ય સાથે સરખાણી થઈ શકે. આ શ્રાઇન છેક બે હજાર વર્ષ પહેલાંની બંધાયેલી હોવાની વાત છે. આ પહેલાં હાકોનેમાં પણ પાણીમાં સબમર્જ થયેલો ગેટ જોવા મળેલો. પણ ત્યાં વધુ પડતી ભીડમાં થોડી જ વાર તેની પાસે શાંતિથી સમય વિતાવવા મળ્યો હતો. જ્યારે અહીં તો આ ગેટ માત્ર અમારી જ બે હજાર વર્ષોથી રાહ જોઈ રહૃાો હોય તેવું લાગતું હતું. આમારી આસપાસ બીજું કોઈ ફોટા પડાવવા થનગની નહોતું રહૃુાં.
આ પણ વાંચો: અરાઉન્ડ ધ વર્લ્ડઃ શિમોગ્યા-કુ રેલ મ્યુઝિયમમાં મળ્યો અવિસ્મરણીય અનુભવ…
ઘણાં મજેદાર દૃશ્યો વચ્ચે અહીંની સૌથી આકર્ષક સાઇટ તો કદાચ તેના લોટિગ ટાપુ ચિકુબુશિમાની જ છે. આ ટચૂકડા ટાપુ પર એક નાનકડું મંદિર પણ છે. ત્યાં માત્ર બોટથી જ જવાનું શક્ય છે. ત્યાં સ્થાનિકો એવું માને છે કે ટાપુ પર જ ભગવાનનો વાસ છે. તે ટાપુને દૂરથી જુવો તો સાવ એકલો અટુલો હોય તેવું લાગતું હતું. લેક એટલો મોટો છે કે એક ગામથી બાજા ગામ વચ્ચે ફેરી સર્વિસ પણ ચાલે છે. આ ટાપુને તો એ દરમ્યાન પણ જોઈ શકાય તેમ છે. બાકી કિનારા પરનું વૈવિધ્ય જ માણસને દિવસો સુધી વ્યસ્ત રાખે તેવું છે.
અહીં માણસ ધારે તો અઠવાડિયાનું શાંતિભર્યું વેકેશન વિતાવે અને રોજ અલગ પ્રવૃત્તિ કરે તો પણ કશું રિપિટ ન થાય તે નક્કી હતું. તેમાંય ઓમિશિરાહામા બીચ પર તો રેતી પણ દરિયાકિનારા જેવી હતી. હજી આ જ વિસ્તારમાં બે કિલ્લાઓ જોઈને અમે ઓસાકા તરફ આગળ નીકળવાનાં હતાં. આ પ્રવાસ હવે ત્રીજા ચરણમાં પહોંચી ચૂક્યો હતો.
