અરાઉન્ડ ધ વર્લ્ડ – પ્રતીક્ષા થાનકી
ટોક્યોથી કલાકના અંતરે ઓડાવારાથી અમે હાકોને જતી બસ લીધી. પહેલાં તો માત્ર ઊભાં રહેવાની જ જગ્યા મળી. આમ તો ઓડાવારા પોતે પણ કોઈ ડેસ્ટિનેશનથી કમ નથી, પણ ત્યાં આવવાનો બધાંનો પહેલો પ્લાન તો હાકોને જવાનો જ હોય છે. હાકોનેથી ફુજીના વ્યૂ તો છે જ, સાથે ત્યાંનો લેક આશી, એક ખ્યાતનામ શ્રાઇન, અને માઉન્ટ હાકોને ઉપરાંત ત્યાં ઘણા મજેદાર ઓનસેન એટલે કે સ્પા પણ છે. બસમાં મોટાભાગનાં ટૂરિસ્ટ જ હતાં. જોકે અહીં ઘણાં ટૂરિસ્ટ વીકેન્ડ પર જાપાનનાં બીજાં શહેરોથી સફર કરવા પણ આવે છે. તે દિવસે ઘણાં લોકો એવી રીતે જ આવ્યાં હોય તેવું લાગતું હતું. હાકોને નજીક આવતાં ઘણાં બસ સ્ટોપ્સ પર લોકો હોટલમાં ચેક-ઇન કરવા ઊતરી રહૃાાં હતાં. છેલ્લા સ્ટોપ પછી વધુ એક બસ લઈને પહાડની તળેટી સુધી જઈ શકાતું હતું.
બીજો ઓપ્શન હતો લેક આશી પાસે ઊતરીને શ્રાઇન અને તેના ભવ્ય ગેટ પાસે રોકાઈને કિનારેથી ફુજીનાં દર્શન કરી માઉન્ટ હાકોને તરફ એક પાઇરેટ શિપમાં જવાનો હતો. હાકોને પહોંચીને લેકના કિનારે ચાલીને બધી મજા કરતા પહેલાં દરેક સ્ટોપ પર રોકાવામાં હિલોળા ખાવા પડતા હતા. વળી એક વાત અવારનવાર વાંચવામાં આવી હતી કે લોકો અહીં શક્ય હોય ત્યાં સુધી પબ્લિક ટ્રાન્સપોર્ટમાં વધુ પડતો સામાન લઈને ચઢવાનું ટાળે છે. કોઈ કારણસર તે દિવસે અમારા ભાગે જ સામાનવાળાં ટૂરિસ્ટ આવેલાં. અમે તો ત્યાં ડે ટ્રિપ માટે એક નાનકડું બેક-પેક લઈને ગયેલાં, પણ ડે્રગિંગ ટ્રોલી સાથે લાવેલાં ટૂરિસ્ટ ઘણું ઓકવર્ડ ફીલ કરતાં હતાં. જાપાનમાં તમારો સામાન એક હોટલથી બીજા શહેરની હોટલ સુધી પહોંચાડવાની અલગ લગેજ સર્વિસ છે જ, પણ હાલમાં ઓવર ટૂરિઝમના કારણે આ સર્વિસ એટલી ઓવરલોડેડ છે કે તેમાં પણ વેઇટિગ લિસ્ટ હોય છે.
અમે તો મજેદાર પ્લાનિંગ કરેલું, પણ ઘણી વાર સામાન સાથે ન ફેરવવા માટે ઘણા ખરીદીના મોકા જતા કરવા પડેલા. જોકે અંતે ઓસાકા, ક્યોટો, કોબેથી મનભરીને ખરીદી કરવા મળી જ હતી. જોકે અમે મજા પડે તો ટોક્યોનું બુકિગ તે રાત માટે પણ હોવા છતાં તેને રહેવા દઈને અહીં રોકાઇ જવાની તૈયારી સાથે આવેલાં. એક વાર લેક આશી પાસે ઊતર્યાં ત્યાં ઘણાં લોકો પાતાની પ્રાઇવેટ બોટ પણ પાર્ક કરીને જલસા કરી રહૃાાં હતાં. અમે ત્યાંની સેવન-ઇલેવનથી ફ્રાઇડરાઇસ અને ચીઝકેક લઈને લેકના કિનારે પગથિયાં પર બેસીને ઉજાણી કરી. જ્યાં પણ જાઓ ત્યાંથી ફુજી દેખાશે તેવું ધારેલું પણ ફુજી તો માત્ર લેકના એક ખૂણેથી દેખાતો હતો. તે બસમાંથી ઊતરતી વખતે જોયેલો. તે પછી વાદળો આવજા કરતાં હતાં એટલે ત્યાં જમતી વખતે તો ફુજી દેખાયો નહીં. ઊલટું આગલી રાત્રે પડેલો સ્નો ઓગળતાં પાણી પરથી આવેલો પવન વધુ પડતો ઠંડો લાગતો હતો. અમે વિન્ડશિટર તો સાથે લાવેલાં જ, પણ જ્યારે પણ કોઈ ઝાડ નીચેથી નીકળતાં તો માથા પર ઠંડું બોળ બરફ ઓગળેલું પાણી પડતું હતું.
જમ્યા પછી અમે સીધાં શ્રાઇન તરફ નીકળી પડ્યાં. મોટાભાગનાં લોકો કાં તો શ્રાઇન તરફ જતાં હતાં અથવા ત્યાંથી પાછાં આવતાં હતાં. શ્રાઇન અને તેના પાણીમાં સબમર્જ્ડ ગેટથી પાછાં આવીને અમારે માઉન્ટ હાકોને જતી બોટ લેવાની હતી. એક વાર શ્રાઇનનો ગેટ નજીક આવ્યો એવી એક લાંબી લાઈન પણ શરૂ થતી દેખાઈ. લાઇન ઓલમોસ્ટ શહેરના અંત સુધી હોય તેવું લાગતું હતું. અને પછી ગેટ પાસે જઈને જોયું તો ત્યાં લખ્યું હતું તેમ એક સમયે એક જ પરિવાર કે ગ્રુપ ફોટો પાડવા જઈ શકે તેમ હતું. અને એક માણસને ત્યાં ગેટ પાસે ત્રણ મિનિટ જેટલો જ સમય વિતાવવાનું સૂચન હતું. એટલું જ નહીં, એમ પણ લખેલું હતું કે જો ત્રણ મિનિટનો નિયમ નહીં પાળવામાં આવે તો આ સ્થળ મુલાકાતીઓ માટે બંધ કરી દેવામાં આવશે.
હેવાનો ટોરી નામે આ ગેટનું લિટરલ ટ્રાન્સલેશન હતું શાંતિનો દરવાજો. અને દુનિયાભરનાં માણસો જાણે ત્યાં ફોટો પડાવશે તો જ શાંતિ મળશે તેવો ડેસ્પરેટ માહોલ હતો. ખરેખર ફોટો પાડવા જેવો છે એ વાત પર સોશિયલ મીડિયાએ ભાર મૂક્યો હતો એવું કુમારે ક્યાંક જોયું હતું. એવામાં કોઈ ત્યાં ગેટ પર ત્રણ મિનિટથી વધુ સમય નહોતું લેતું, તો પણ આ લાઈનમાં અમને દોઢ કલાક થયો. આખરે વારો આવ્યો પછી ફોટા પણ સારા આવ્યા. ત્યાં લાઈનમાં વિતાવેલા સમય દરમ્યાન આસપાસનાં લોકો સાથે પણ જાણે અમે એક જ મિશન પર આવ્યાં હોઇએ એવું ફિલ થતું હતું. તેમાંય આ ઓલમોસ્ટ ફ્લોટિગ ગેટ જાણે પાણીમાંથી ઊગ્યો હોય તેવો લાગતો હતો. 1952માં જાપાન માટે બીજા વિશ્વયુદ્ધ પછી પીસ ટ્રીટી દરમ્યાન, શાંતિનાં પ્રતીક રૂપે આ ગેટ બનાવવામાં આવ્યો હતો. જોકે આ ગેટ નજીકની શિન્ટો શ્રાઇન તો છેક 700ની સાલની હતી. આમ તો આખાય જાપાનની 90,000 શ્રાઇન આપણે ત્યાં ખૂણે ખૂણે આવેલાં નાનાં-મોટાં મંદિરો અને ગ્રીસમાં મોટાભાગની રોડ સાઇડ પર આવેલી શ્રાઇનની યાદ અપાવતી હતી.
આખરે ફોટો પાડવાનો સમય આવ્યો ત્યારે અનુભવવા મળ્યું કે પૂરી ત્રણ મિનિટ તો કોઈ નહોતું વિતાવતું. છતાંય દોઢ કલાક થયેલો, એટલે લાઇન હતી તેનાં કરતાં પણ લાંબી હોવી જોઈએ. જ્યાં સુધી લાઈનમાં હતાં ત્યાં સુધી બીજાં લોકો સાથે ત્યાં ટકી રહેવાની ધીરજ અને આ બધું કેટલું બિનજરૂરી છે તેની મજાકો થતી રહી. ક્યારેક તો એવું પણ લાગતું હતું કે બધાં આવી વાતો એટલે કરતાં હતાં કે કોઈ પ્રભાવિત થઈને લાઇન છોડીને જતું રહે તો થોડી રાહત થાય. બધાંને ખબર હતી કે તે ફોટો ખરેખર ઓલમોસ્ટ બે કલાક વેડફવાને લાયક ન હતો, પણ બધાં એટલાં આગળ વધી ચૂક્યાં હતાં કે કોઈ લાઈન છોડવા તૈયાર ન હતું. એ લાઈન ભલભલાને ફિલોસોફર બનાવી દે તેવી હતી. કોણ જાણે કેમ, ત્યાં ફોટા પાડીને અમે જાણે મુક્ત થઈ ગયાં હોઈએ એમ નક્કી કર્યું કે ફરી કદી જિંદગીમાં ફોટો પાડવા માટે લાઈનમાં નહીં ઊભાં રહીએ. કોઈ કારણસર એ દરવાજાની બહાર વિતાવેલો નકામો લાગતો સમય હવે યાદગાર લાગવા માંડ્યો હતો. પ્રવાસની એ જ તો મજા છે, ગમે તેટલો થાક લાગે, પ્રવૃત્તિ ભલે સાવ વ્યર્થ લાગે, અંતે તો યાદો બની જ જતી હોય છે.
આપણ વાંચો : અરાઉન્ડ ધ વર્લ્ડ : એડિનબરા ફ્રિન્જ – દુનિયાના સૌથી મોટા કોમેડી ફેસ્ટિવલમાં…
