સફેદ ચહેરો (પ્રકરણ-૧૪)

તમે ગભરાશો નહીં બેન…! બહારથી એ માણસનો ભોળો-ભટાક અવાજ આવ્યો. થોડીવાર રાહ જુઓ. બારણાં પર બે તોતીગ તાળાં લટકે છે અને તે તોડવાનાં કોઇ જ સાધનો મારી પાસે નથી. અહીંથી ગામ થોડું દૂર છે. હું જઇને કોઇકને બોલાવી લાવું છું

કનુ ભગદેવ

(ગતાંકથી ચાલુ)
‘ભયંકર આગ હતી.’ એ બબડ્યો, ‘ઉપાધિ… ભારે કરી, પછી તો ભાઇ, હું પણ બીજાઓને જોઇને જીવની પરવાહ કર્યા વગર આગ સાથે ઝઝૂમવા લાગ્યો, પરંતુ અફસોસ! કશું એ ન બચાવી શક્યો. બધું જ સળગીને રાખ થઇ ગયું. બીચારી પોલીસ! હવે તેને ત્યાંથી કશું નહિ મળે. મારા મિત્ર દિવાકરનું મારે કેટલું બધું ધ્યાન રાખવું પડે છે? એના માટે હું બધું જ કરી છૂટીશ! મારા મોંઘેરા મહેમાન મારે તમને એ જ કહેવાનું કે ખૂનામરકી મને પસંદ નથી. હું અહિંસાવાદી ઇન્સાન છું. શરમ એટલી કે એ માટે મને મજબૂર કરવામાં ન આવે તમે ચૂપચાપ પડ્યા રહેજો ડિટેક્ટિવ સાહેબ! આપણે જ્યારે દરિયામાં આગળ નીકળી જઇશું ત્યારે તમારા હાથપગ મુક્ત કરવામાં આવશે અને પછી તમે પૂરી સ્વતંત્રતાથી આ આરામદેહ જહાજમાં મનફાવે ત્યાં હરીફરીને દરિયાની સફરની લિજજત માણી શકશો. હું અત્યારે જે આફતોનો સામનો તથા મારી ફરજનું પાલન કરું છું એની જો તમને ખબર પડે, ચોક્કસ જ તમે મને બિરદાવ્યા વગર નહિ રહી શકો’ અને તે અંદર ચાલ્યો ગયો.

‘સાલ્લો… બીજો દિલીપ છે…’ સુનીલ મનોમન બબડ્યો, ‘કમબખ્ત એક પણ વાત સીધા મોંએ નથી કરતો.’
થોડીવાર બાદ એ તોતિંગ જ્હાજનાં એન્જિનો ગડગડાટ અવાજ સાથે ગર્જી ઊઠયાં અને ત્યારબાદ જ્હાજ ધીમેધીમે સાગરના સીના પર આગળ વધ્યું. સાગરનાં મોજાં જ્હાજના બહારની દીવાલ પર વીંઝાવા લાગ્યા અને કિનારો પાછળ છૂટતો ગયો.

સુનીલે એક ગહન શ્ર્વાસ લીધો. કિરણ કયાં છે? હવે તો એ પોતે પણ દુશ્મનોના પંજામાં છે. એક અજાણ્યા જ્હાજમાં! અને ઇશ્ર્વર જાણે આ જ્હાજ હવે ક્યાં જઇ રહ્યું હશે? દેસાઇભાઇ જેવા ધૂર્ત માનવીના હાથમાં ડેની સપડાઉ હોય તો? એનું શું થયું હશે? સાલ્લો, આ દેસાઇભાઇ તે માણસ છે કે રાક્ષસ…? કમબખ્ત કેવા ઠંડા કલેજે લાખોનો માલ ફૂંકી નાખ્યો? આવા માણસ પાસે એક ઇન્સાનના પ્રાણની શી કિંમત હોય?

કદાચ આ શયતાને જ પોતાનાં ભાઇ-બહેનનું કાટલું નહિ કાઢી નાખ્યું હોય એની શી ખાતરી? એના માટે કશુંયે અશક્ય નથી લાગતું અને એના માણસો…! ચમચાઓ… હરામખોરો પાળેલા કૂતરાની જેમ એના હુકમને માન આપે છે… એને પરમાત્માની જેમ પૂજે છે અને એને માટે કોઇ પણ પળે ગમે તે કરી નાખવા માટે ખડા પગે તૈયાર રહે છે.

બારણું ઊઘડયું. તાહેરઅલી તથા દેસાઇભાઇ પોતપોતાના ચોકઠા સાથે એની સામે આવ્યા. દેસાઇભાઇના હાથમાં રિવોલ્વર હતી.

‘જુઓ જાસૂસસાહેબ! આપણી સફર શરૂ થઇ ચૂકી છે. જો તમે કોઇ પણ પ્રકારની ચાલબાજીનો જરા સરખો પણ પ્રયાસ કર્યો તો પછી તમને શૂટ કરી નાખવામાં આવશે અને ત્યારબાદ મને દોષિત નહિ ઠરાવતા… અરે અરે… હું પણ કેટલો બધો
ગમાર છું?

ભલા તમને શૂટ કરી નાખ્યા પછી તમે મને કંઇ રીતે દોષિત ઠરાવી શકવાના છો? હેં…? મરી ગયેલો માણસ, મર્યા પછી કોઇને દોષિત હોય શકે ખરો…? હા, તો તમે પોલીસભાઇઓ, ઇચ્છા પડે તો મારા રાઇ રાઇ જેટલા ટુકડા કરી નાખો, પરંતુ મારા માણસોને તો આંગળી સુધ્ધાં નહિ અડકાડી શકો. હું મારો જીવ જોખમમાં મૂકીને પણ એ લોકોને બચાવી લઉં છું. એટલે જ તો સૌ મારા પર પ્રાણ પાથરે છે. તાહેર જ્હાજની ઝડપ વધારવાનું કહી આવ. આજે રાત્રે આપણા કોઇના તકદીરમાં ઊંઘ કે આરામ નથી. હજુ આ જહાજ પર એક વધુ મુસાફર આવવાનો બાકી છે.’
‘મુસાફર…?’

‘હા… હું કદાચ તને કહેતાં ભૂલી ગયો છું. આપણા જ્હાજમાં હમણાં જ એક સ્ત્રી મુસાફર આવશે. આપણે હમણાં જ જઇને તેને લઇ આવવી પડશે.’
‘કોણ છે એ…?’

‘તું, એને બરાબર ઓળખે છે તાહેર! તારા નાના શેઠની માશુકા છે કે… કિરણ મલ્હોત્રા…!’
અને સુનીલ એકદમ ચમકી ગયો. આશાનાં ઝળહળતાં કિરણો એના પર વરસી ગયાં.
‘કિરણ-મલ્હોત્રા…?’ એ બબડ્યો.

‘કેમ… મહેમાનસાહેબ…? તમે ઓળખો છો એને?’

‘હું એની તલાશમાં જ ભટકું છું જનાબ!’ સુનીલે કબૂલ કર્યું.

‘આહા… ઉપાધિ… ઉપાધિ! ભારે કરી…! ડિટેકટિવ મહાશય, એ અત્યારે ક્યાં છે, તે તમે સ્વપ્નેયે નહિ કલ્પી શકો પરંતુ છે એ બાંપડી ખૂબ જ આફતમાં! અત્યાર સુધીમાં તો તે ભૂખ તરસથી અધમુવા જેવી બની ગઇ હશે. ખેર, તે પણ અહીં આ જ્હાજ પર આવવાની છે, તમે બંને કેટલાયે દિવસો સુધી દરિયાઇ મુસાફરીની લિજ્જત એક સાથે જ માણી શકશો, પરંતુ મારા બંધુ. એટલું જરૂર કહીશ કે આ જહાજ પર તમારી જાસૂસીકળાને એક તરફ જ રાખજો તમે! નહિ તો તમારા હાડકાં ભાંગી નાખીશ. જો તમે કિરણને કશું એ કહ્યું કે તેને પરેશાન કરવાનો પ્રયાસ કર્યો તો પછી મારા જેવો કોઇ જ ખરાબ માણસ નથી એ યાદ રાખજો. મારા મિત્રની ગેરહાજરીમાં મારે તેના હિતનું રક્ષણ કરવાની જ્વાબદારી મારા પર છે… એટલે એ નાતે મારે કિરણને પણ મારા રક્ષણ હેઠળ રાખવી પડે છે.’ એના હોઠ પર કટાક્ષભર્યું સ્મિત ફરક ગયું.

અને બીજી તરફ?
હોંગકોંગની ખતરનાક હસીના કે જેણે ચીરાગઅલી જેવા ભયંકર ડાકુને ડબલક્રોસ કર્યો હતો. તે ડેની અત્યારે પિજરામાં પુરાયેલી સિંહણ જેવી સ્થિતિમાં આવી પડી હતી. એ કાજળઘેરી કોટડીમાં કેદ થયાને તેને કેટલાયે દિવસો વીતી ગયા હતા. એક એક પળ, એક એક યુગ જેવડી લાંબી ભાસતી હતી. એની ચારે તરફ અંધકાર સિવાય કશું જ નહોતું, ફકત એક જ અવાજ સંભળાતો હતો-ખાડીની પાણીની ગર્જનાનો…! હવે તો એ અવાજ પણ તેને ડરામણો ભાસતો હતો. કયાંય કોઇ જ દેખાતું નહોતું. કોઇ પણ છેવટે કુરૂપ ઇન્સાનની શકલ જોવા માટે પણ એ તરસતી હતી. ભૂખતરસથી તે આકુળવ્યાકુળ બની ગઇ હતી, કંઠ સુકાતો હતો….

પોતાને રિબાવી રિબાવીને મારી નાંખવા માટે જ દેસાઇભાઇ અહીંયાં કેદ કરી ગયો છે. એ વાતમાં તેને બિલકુલ શંકા નહોતી રહી. બંધ દરવાજા પર તે કેટલીએ વાર હાથ અફાળી ચૂકી હતી. એના હાથ છોલાઇ ગયા હતા અને ચીસો પાડી પાડીને એનું ગળું બેસી ગયું હતું, પરંતુ કોઇ જ ન આવ્યું. એની તમામ શક્તિ હવે નિર્બળ બની ગઇ હતી. આંખોમાંથી આંસુ વહેતાં હતાં. અને એ વિચારતી હતી, ‘કેટલો બધો ભયંકર અંતે પોતાનો આવવાનો છે.’ મગજનાં સમગ્ર જ્ઞાનતંતુઓ શૂન્ય અને બહેર મારી ગયાં છે. અને પોતે અનેક પ્રકારના વિચારોથી ઘેરાએલી રહીને સમય વિતાવતી જાય છે. હવે તો વિચારવાથી પણ થતું લાગે છે. સુનીલ….!

સુનીલ તથા ઇન્સ્પેક્ટર ધીરજ શાંત થોડા જ બેસી રહ્યા હશે? એ લોકોએ પોતાની તલાશ જોરશોરથી આરંભી દીધી હશે. પોતાની ગેરહાજરી તેઓ જાણી ચૂકયા હશે. ચોક્કસ જ સુનીલ કે ધીરજ અથવા તે બને પણ આવી પહોંચે. આ વિચારોથી તેની નિરાશા આશામાં પલટાઇ ગઇ.

બેહોશ ફરી એકવાર તેને ઘેરવા લાગી.

આંખો અચાનક ઊઘડી ગઇ.
બહાર કોઇકનાં પગલાંનો બેહદ હળવો ધ્વનિ સંભળાયો. ભલેને એ કમજાત દેસાઇભાઇ હોય! ગમે તે હોય…! કોઇક તો આવે…! હતી એટલી શક્તિ એકઠી કરીને તે માંડ માંડ ઊભી થઇ અને લથડાતી પગે કમજોર સ્થિતિમાં દ્વારા તરફ આગળ વધી દરવાજા પર તેને કાન માંડયા.

• ખામોશ- નિસ્તબ્ધતા! ચૂપકીદી…!
  કયાંય કોઇ જ અવાજ નહોતો વાતાવરણ એકદમ શાંત હતું અને રક્ત ખાડીમાં ઊછળતા ખારા ઉસ જેવા પાણીનાં મોજાંઓની ગર્જના સિવાય ભેંકાર સન્નાટો છવાયેલો હતો. કદાચ પોતાનું માથું ફરી
  ગયું છે.

કોઇ જ નથી…. પોતે ભ્રમણમાં અટવાઇ ગઇ બેબસી અને નિરાશાથી તે પાગલની જેમ જોરથી ચીસ પાડી ઊઠી, ‘બચાવો … મને મદદ કરો…!’ સૂમસામ સન્નાટામાં એની ચીસ
દૂર દૂર સુધી ફેલાઇ ગઇ. પછી તે ગબડી પડી.

અને એ જ પળે બહાર કોઇ નો પગરવ સંભળાયો અને ત્યારબાદ કોઇકનો ઘેરો… અને બરછટ અવાજ….!
‘કોણ છે અંદર?’

અવાજ પરથી ડેનીએ કલ્પના કરી કે બોલનાર માણસના અવાજ પરથી તે લગભગ ત્રીસ-બત્રીસ વર્ષની વયનો હોવો જોઇએ….
છૂટકારાની આશા ફરીથી પાછી આવી….ના, આ વખતે ભ્રમ નથી થયો.

‘હું છું….હું… છું… ભાઇ…’ તે જોરથી બોલી ઊઠી, ‘તમે કોણ છો?’

‘હું….હું… કાનો ભરવાડ છું. અહીં ગાયો ચરાવવા આવ્યો છું.’

‘કાનાભાઇ…એ કરગરતા
અવાજે બોલી, કેટલાક બદમાશોએ મારા દર-દાગીના લૂંટીને મને
અહીં કેદ કરી છે. તમે બારણું ઉઘાડો તો હું બહાર નીકળી શકું. હું તમને ખૂબ જ સારી બક્ષીસ આપીશ, પણ ભગવાનને ખાતર મને અહીંથી છોડાવો.’

‘તમે ગભરાશો નહીં બેન…!’ બહારથી એ માણસનો ભોળો-ભટાક અવાજ આવ્યો. થોડીવાર રાહ જુઓ. બારણાં પર બે તોતીગ તાળાં લટકે છે અને તે તોડવાનાં કોઇ જ સાધનો મારી પાસે નથી. અહીંથી ગામ થોડું દૂર છે. હું જઇને કોઇકને બોલાવી લાવું છું.’

‘તમે ભૂલી તો નહીં જાઓને?’ કિરણ શંકાશીલ અવાજે અને ધબકત હૃદયે પૂછયું.

‘ના રે ના…’ બહારથી અવાજ સંભળાયો, પણ તમારે મને બે ભગરી ભેંસ લઇ આપવી પડશે.’

‘જરૂર… કાનાભાઇ….! તો તમે આવો છોને?’

‘હઉવે….’ કાના ભરવાડનો લહેકો સંભળાયો. અધારું થઇ ગયું છે… છતાં કંઇક વ્યવસ્થા કરીને હું પાછો ફરું છું.’ અને પછી ધીમે ધીમેથી એના પગલાનો અવાજ દૂર થતો ગયો….
ડેનીમાં હવે છૂટકારાની આશા જાગી.

અને એ આશાએ જ તેનું મનોબળ ટકી શકયું.

ખૂબ જ આતુરતાથી તે પોતાના છૂટકારાની રાહ જોવા રાત પડી ગઇ હતી, અને ધરતી પર અંધકાર ફેલાઇ ગયો હતો. (વધુ આવતી કાલે)