આચમન : બચ્ચે મેં હૈ ભગવાન, બચ્ચા હૈ મહાન ઈશ્વરે ઈન્સાન જાત પરથી હજુ વિશ્વાસ ગુમાવ્યો નથી

-અનવર વલિયાણી

‘ધર્મતેજ’ પૂર્તિમાં છપાતા લેખોને રસપૂર્વક વાંચતા વ્હાલા શ્રદ્ધાળુ વાચક મિત્રોને ધોમધકતા તાપમાંથી મીઠી વીરડી જેવો એક પ્રસંગ અત્રે પ્રેરણા પ્રદાન કરનારો ભલાઈ- પૂણ્યનાં કાર્યો કરવા ઉત્સાહમાં વધારનારો કરનાર બની રહેવા પામશે:

-દેશના એક નાનકડા ગામમાં દુષ્કાળ ચાલી રહ્યો હતો. પીવા પૂરતું પાણી માંડ માંડ મળે તેવી સ્થિતિ નિર્માણ પામી હતી. જો આમને આમ આ સ્થિતિ ચાલતી રહે તો વાવેલું અનાજ નાશ પામે તેવું હતું: આથી પાણીનો બગાડ કોઈ ન કરે તેવી સૂચના દરેક ગામજનોને અપાઈ હતી.

-એવો કપરા દુષ્કાળની એક અત્યંત ગરમ બપોરે એક મહિલા પોતાના રસોડામાં કામ કરી રહી હતી. અચાનક એનું ધ્યાન બહાર ગયું. એણે જોયું તો એનો છ વર્ષનો દીકરો ઘરની પાછળ આવેલી ઝાડીઓ તરફ જઈ રહ્યો હતો. આવા ધોમધકતા તાપમાં એ ખૂબ ધીમેધીમે ચાલતો હતો. કાળજી પૂર્વક ડગલાં માંડતો એ પેલી ઝાડીઓમાં ઘૂસી ગયો.

આ પણ વાંચો: આચમન – : જબ ગલે હમતુમ મિલે, સબ ગીલે જાતે રહે…

• બેચાર ક્ષણોમાં જ એ દોડતો પાછો આવ્યો
• માતા ફરીથી પોતાના કામે વળગી. એને થયું કે બાળકને એ ઝાડીમાં જે કંઈ કામ હશે એ પૂરું થઈ ગયું હશે.
• થોડીવાર પછી ફરી વખત એનું ધ્યાન ગયું કે એનો દીકરો પાછો એકવાર એવાં જ ધીમા અને કાળજીપૂર્વકનાં ડગલાં માંડતો પેલી ઝાડી તરફ જઈ રહ્યો છે. એ ખૂબજ ધીમે ધીમે જતો હતો. એને જોતાં એવું લાગતું હતું કે જાણે કોઈ ચીજ ખૂબ જાળવીને તે લઈ જઈ રહ્યો હોય. પરંતુ પાછા ફરતી વખતે એ દોડતો દોડતો આવતો હતો. વધારે બે થી ત્રણ વખત આવું ચાલ્યું એટલે ુપેલી મહિલાથી રહેવાયું નહીં બાળક ક્યારનો આ પ્રમાણે કરી રહ્યો છે એ એને ખબર ન પડે તેમ જોવાનું એણે નક્કી કર્યું. ફરી એકવાર એનો દીકરો રસોડાની બાજુમાંથી પાછળની ઝાડી તરફ જવા માટે નીકળ્યો ત્યારે માતાએ ચૂપચાપ એની પાછળ જવાનું શરૂ કયુર્ં
  
• એણે જોયું તો બાળક એના નાનકડા ખોબામાં સમાય તેટલું પાણી લઈને હળવે હળેવે ચાલી રહ્યો હતો. પાણીના એક એક ટીપાંને મૂલ્યવાન સમજી ઢોળાઈ નહીં તેની કાળજી સાથે એ ચાલતો હતો. એ ઝાડીમાં ઘૂસ્યો. માતા પણ પાછળ ગઈ. માતાએ જોયું તો મોટા શિંગડાવાળાં લગભગ દસેક હરણોનું ટોળું ત્યાં ઊભું હતું. એને બીક લાગી કે આટલા મોટા હરણ એના દીકરાને ક્યાંક મારી ન દે! પરંતુ એના આશ્ર્ચર્ય વચ્ચે એ હરણના ટોળાએ બાળકને કંઈન કર્યું:
  બાળક નીચે બેસી ગયો. હવે છેક માતાનું ધ્યાન ગયું, કે જમીન પર હરણનું એક નાનું બચ્ચું હાંફતું પડ્યું હતું.
  
  કદાચ ખૂબ આકરા તડકાને કારણે એને લૂ લાગી ગઈ હતી. પાણીના અભાવે એ મરણતોલ થઈ ગયું હતું. જેવું આ બાળક નીચે બેઠું કે તરત જ એ હરણના બચ્ચાંએ મોઢું ઊંચું કયુર્ં: એક બુંદ- ટીપું પણ ન ઢોળાય એવી કાળજીથી બાળકે પોતાના ખોબામાં રહેલું પાણી એ હરણબાળના મોંમા રેડી દીધું. પછી ઘર તરફ પાછો ભાગ્યો. હજુ એને સંતાયેલી માતાની હાજરીનો ખ્યાલ ન હોતો આવ્યો. માતા ચૂપચાપ એની પાછળ આવી. એણે જોયું તો ઘરની પાછળ પાણીનો સંગ્રહ કરવા માટેની કોઠીના નળમાંથી ટપકતું પાણી ટીપેટીપે એ બાળક પોતાની હથેળીમાં ઝીલતો હતો. પંદરેક મિનિટે એની નાનકડી હથેળી ભરાઈ ગઈ.
  
  ઝાડી તરફ જવા માટે જેવો એ પાછળ ફર્યો કે એજ સમયે માતા સામે આવીને ઊભી રહી ગઈ. પાણીનું ટીપું પણ ન બગાડવાની કડક સૂચના એ બાળકને બરાબર યાદ હતી. એ ધ્રૂજી ગયો. એની આંખમાં અપરાધભાવ અને સાથેસાથે ઝળઝળિયાં આવી ગયા. માંડમાંડ એ એટલું જ બોલી શક્યો કે, ‘મા! હું આ પાણી વેડફતો નથી, પણ…’ ‘મને બધી ખબર છે. મારા વહાલા દીકરા! માતાએ તેને આગળ બોલવા ન દીધો. રસોડામાંથી પાણીનો મોટો જગ લઈ આવી, એણે બાળકના હાથમાં પકડાવ્યો. બંને પેલી ઝાડી પાસે ગયા. માતા દૂર સંતાઈને ઊભી રહી. બાળકે જગમાંથી એ હરણબાળને પાણી પીવડાવ્યું. પૂરતું પાણી મળતાં જ હરણનું બચ્ચું કૂદકો મારીને ઊભું થઈ ગયું. પછી વહાલથી બાળકના હાથ ચાટીને જતું રહ્યું.
  
  
• દૂર સંતાઈને આ બધું જોઈ રહેલી માતાની આંખમાંથી અશ્રુનાં ટીપાં પડવા લાગ્યાં અને બરાબર એ જ વખતે આકાશમાં પણ વરસાદનાં મોટાં મોટાં ટીપાં વરસવા લાગ્યાં અને થોડીવાર પછી ધોધમાર…! એ માતા લખે છે કે ‘કોઈ કદાચ આ ઘટનાને યોગાનુંયોગ કહેશે! એ વખતે વરસાદ પડવાનો જ હશે એમ કોઈક કહેશે! એ બધા માટે મારી પાસે કોઈજ દલીલ નથી પણ હું તો એટલું જ કહીશ કે એ દિવસે મેં એકસાથે બે ચમત્કાર જોયા. મારા દીકરાના પ્રયત્નોએ તરસ્યા હરણબાળને બચાવ્યું અને એના બદલામાં ઈશ્ર્વરે-કુદરતે અમારા પૂરા પંથકને બચાવી લીધો. આ સત્ય ઘટનાને તમે શું કહેશો? ઈમાનદારીથી વિચારો. કુદરતે હજુ માનવજાત પરથી પોતાનો વિશ્ર્વાસ ગુમાવ્યો નથી. જો તે રૂઠી તો ન જીવી શકાશે ન મરી શકાશે. ચેતો, જાગો, આત્મમંથન કરો. સમય હાથની રેતી છે. સરકી જતાં દેર નહીં લાગે. બની રહેલ ઘટનાઓથી દીવા જેવું ચોખ્ખું-સ્પષ્ટ થાય છે કે માનવતા હજુ જીવંત છે.
  
• ઈશ્ર્વર- અલ્લાહ નાના- માસૂમ બાળકમાં પણ વસે છે.