લાસ્ટ સીન

ટૂંકી વાર્તા – અજય ઓઝા

`આખો દિવસ બસ.. ફેસબુક, વૉટ્સઍપ..! ઈન્ટરનેટ સિવાય કંઈ સૂઝતું નથી આ છોકરીને?’ હું ખિજાયો. અચાનક આવી પડેલા મારા ગુસ્સાને કારણે શીતલ જરા ઝંખવાઈ ગઈ ને પોતાના રૂમ તરફ ચાલી ગઈ. શીતલની મમ્મીએ વળી તેનું ઉપરાણું લીધું, `હવે આવડી મોટી દીકરીને તે કંઈ આમ ખિજાવાતું હશે?’ હું તેની વાતમાં ધ્યાન આપ્યા વગર જ ટીવી જોવા લાગ્યો. કંઈક બ્રેકિગ ન્યુઝ આવતાં મેં એને શાંત રહેવા ઈશારો કર્યો. બ્રેકિગ ન્યુઝ હતા: આંદામાન-નિકોબારમાં મુસાફરોને સહેલગાહે લઈને જઈ રહેલી એક હોડી ડૂબી જતાં 40નાં મોત! -ધ્રાસકો તો એવો પડ્યો કે.. થોડી વાર કંઈ બોલી ન શકાયું. મેં શીતલની મમ્મીને ધીમેથી પૂછ્યું, `મોટાભાઈની દીકરી ને જમાઈ ક્યાં ફરવા ગયાં છે?’ `કેમ પૂછો છો? તમે જ બુકિગ કરાવી આપ્યું હતું, ત્રણ દિવસ પહેલાં વંદના અને ગૌરવકુમારનો મોટાભાઈ પર ફોન પણ આવી ગયો, એ બેઉ પહોંચી પણ ગયાં છે, આંદામાન-નિકોબાર!’ શીતલની મમ્મી બધું કામ પડતું મૂકીને ખુરશી પર બેસી પડી, સમાચાર બીજી વાર જોયા પછી કહે, `મને બહુ ચિંતા થાય છે, મોટાભાઈને બોલાવું? એ જ ફોન કરીને ખબર જાણી લે એટલે નિરાંત.’
`ના ના, એમ ઉતાવળા ન થવાય. જરા સમાચારની વધુ વિગતો આવે એની રાહ જોઈએ. હજારો પ્રવાસીઓ હોય, અહીંથી પણ હનીમૂન કપલને લઈને એક આખી બસ ગઈ છે. નકામી ચિંતા ન કરાય.’ – મેં કહ્યું તો ખરું પણ ડર તો મારા મનમાં પણ ફરી વળેલો.

નજર અને કાન ફરી ટીવી સાથે જડાઈ ગયાં. ઝબૂક ઝબૂક થતી બ્રેકિગ ન્યુઝલાઈન અપડેટ થયા કરે છે. હવે લખ્યું છે, `આંદામાન-નિકોબારના હનીમૂન પોઈંટ તરફ જતી હોડી અકસ્માતે ઊંધી વળી જતાં 46નાં મોત અને 64 લાપતા.’ ખુરશી પર બેઠાં બેઠાં મારા પગ ધ્રૂજી રહ્યા હતા. શીતલની મમ્મીના ચહેરા પર પણ અકળામણ નીતરવા લાગી. દીકરી-જમાઈની ચિંતા વધતી ચાલી. હજુ ગયા અઠવાડિયે જ લગ્ન હતાં. દૂરના ટાપુ તરફ ફરવા જવાના ગૌરવકુમારના વિચારને મેં જ અનુમોદન આપેલું અને મોટાભાઈને પણ સમજાવેલા ને હવે અત્યારે આ ….. ……શું કરવું? શું થશે?……. પરેશાનીનો પર્વત પથરાતો જાય છે, પણ કંઈ સૂઝતું નથી. ઘડીભર વિચાર આવે કે મોટાભાઈ-ભાભીને બોલાવીને વાત કરીએ, પણ ફરી એમ થાય કે અચાનક આવા સમાચાર આપવા એ કેવું લાગે? વંદના અને ગૌરવકુમાર સલામત જ હોય ને આપણે આવું વિચારીએ એ પણ કેવું?

એક સીધો ને સરળ રસ્તો છે, વંદનાને ફોન લગાવવાનો… હા, બિલકુલ એ જ સાચો ઉપાય છે. મેં ફોન લગાવ્યો, કેસેટ વાગી; `ડાયલ કિયા ગયા મોબાઈલ સ્વીચ્ડ ઑફ હૈ.’…. હવે? ગૌરવકુમારનો નંબર તો મોટાભાઈ પાસેથી જ માંગવો પડે! બ્રેકિગ ન્યુઝ ફ્લેશ : `આંદામાન-નિકોબાર દ્વીપસમૂહના એક હનીમૂન પોઈંટ તરફ જતી હોડીના અકસ્માતમાં 48 મૃતદેહો મળી આવેલ છે, અન્ય મુસાફરોની શોધ અને બચાવકાર્ય ચાલુ છે. હોડીમાં 100થી વધુ યાત્રીઓ ગુજરાતના હતા!’

માય ગ્ગોડ! મરનારાઓની સંખ્યા તો ઝડપથી વધી રહી છે! ને આ હોડી તો ગુજરાતીઓથી જ ભરેલી હતી કે શું? શીતલની મમ્મી ડઘાઈ જ ગઈ. એના ચહેરા પર વધુ પરસેવો નીતરવા લાગ્યો. હું અવાચક અને મૂંઝાયેલો બેસી રહ્યો. વંદનાનો ફોન હજુ પણ બંધ જ આવતો હતો એટલે આશંકા વધુ ઘેરાતી જતી હતી. મને એક રસ્તો સૂઝ્યો. શીતલની મમ્મીને જણાવ્યો, `એમ કર, ભાભીને તું ફોન કર. સહેજ અલક-મલકની વાતો કરાવીને હળવેથી ગૌરવકુમારનો નંબર લઈ લે. કહેવું કે બસ, અમસ્તા જ યાદ આવ્યા તો વાત કરવાનું મન થયું. તેણે વાતનો તરત જ અમલ કર્યો, ભાભીને ફોન કર્યો ને સૌના ખબર પૂછ્યા. ભાભીએ જણાવ્યું કે વંદના અને ગૌરવકુમાર આંદામાન-નિકોબાર ત્રણ દિવસ પહેલાં પહોચી ગયાં છે, છેલ્લે ગઈ કાલે વાત થઈ હતી, આજે તો તેઓ સાઈટસીઈંગ માટે જવાના હતા અને તેમની સાથે બીજાં પણ કેટલાંય ગુજરાતી કપલ ગયાં છે.

શીતલની મમ્મીનો અવાજ પણ જરા કાંપે છે, એટલે ઝડપથી ફોન પૂરો કરતાં એણે જમાઈનો નંબર માગી લીધો, ને મેં હળવેથી એક કાગળ પર ટપકાવી લીધો. સારું થયું કે ભાઈ-ભાભીને ટી.વી. પર આવી રહેલા અકસ્માત-સમાચાર વિશે હજુ સુધી કંઈ જ ખબર નહોતી પડી. નહિતર એમને સંભાળવા મુશ્કેલ પડી જાય, જ્યારે ચોક્કસ કશું નક્કી કહી શકાય એમ ન હોય એવી સ્થિતિમાં! વિલંબ કર્યા વગર મેં ગૌરવકુમારનો નંબર ડાયલ કર્યો, પણ ફરી એ જ નિરાશા, `ડાયલ કિયા હુઆ મોબાઈલ ફોન સ્વીચ્ડ ઑફ હૈ!’ હવે અમારી અકળામણોનો પાર નહોતો. ભારે કશ્મકશ..

ન્યુઝ અપડેટ થતાં રહે છે; `આજે વહેલી સવારે, આંદામાન-નિકોબાર ટાપુ પરના એક હનીમૂન પોઈંટ તરફ ગુજરાતી કપલની હનીમૂન ટૂરના 100 જેટલા મુસાફરોને સહેલગાહે લઈ જઈ રહેલી એક હોડી ઊંધી વળી જતાં 60થી વધુ લોકોનાં મોત થયાં છે, મૃતદેહોને બહાર કાઢવા માટે લશ્કરની ટુકડી બચાવકાર્ય કરે છે.’ `કહું છું…’ શીતલની મમ્મી ધીમે અવાજે બોલે છે, `મરનારનાં નામ નીચે લખાઈ ને આવે છે? જરા જુઓ ને?’

ઓળખાયેલાં કેટલાંક મૃતકોનાં નામ સ્ક્રોલ બારમાં આવવા લાગ્યાં છે. ઝડપથી સરકી રહેલાં અને એક પછી એક ઉમેરાઈ રહેલાં નામો ધડકતે હૈયે હું ધ્યાનથી વાંચવા માંડું છું. ક્યાંય વંદના કે ગૌરવનું નામ નથી જણાતું. હું જરા ધરપત અનુભવું છું, શીતલની મમ્મી પણ સહેજ શાંત થાય છે. અમારા ઉશ્કેરાટને પામીને પોતાના રૂમમાંથી શીતલ પણ હવે આવી ગઈ, `શું થયું પપ્પા? શાની ચિંતામાં આમ?’ `શસ્સ્સ્સ..’ એની મમ્મી શાંતિ રાખવા કહે છે, `આમ ટી.વી.માં જો..’ `ઓ.. મમ્મી?’ સમાચાર જોતાં જ શીતલ ચીસ પાડી ઊઠે છે. ટી.વી. પર અપડેટ : …`આજે સવારે થયેલા આંદામાન-નિકોબારના હોડી અકસ્માતમાં 68 લોકોનાં મોત થયાં છે જેમાં 60થી વધુ મૃતકો ગુજરાતના હોવાનું જાણવા મળ્યું છે.’ ન્યુઝ રિપોર્ટર હવે કેટલાંક ઝાંખાં દૃશ્યો પણ બતાવે છે. બચી ગયેલા કપલની આંખે જોવાયેલો હૃદયદ્રાવક અહેવાલ પણ રજૂ થાય છે. એ કપલની આંખોમાં પણ ડર છવાયેલો હતો. કેટલીક ડેડબોડી સહેજ દૂરથી દેખાય છે, એક ડેડબોડી પર તો કંઈક આઈ-કાર્ડ જેવું પણ ફરફરતું દેખાયું, પણ એ બધું જ સાવ ધૂંધળું, કશુંય સ્પષ્ટ નહિ. સ્ક્રોલ બારમાં મરનારાઓની વિગતો માટે એક હેલ્પલાઈન નંબર પણ અપાય છે, હું એ નંબર ડાયલ કરું છું તો એ નંબર પણ સતત બીઝી આવે છે.

અમારી સાથે હવે શીતલ પણ ભીની આંખે બધું જોઈ રહી છે. શું કરવું એની કોઈને કંઈ જ ખબર પડતી નહોતી. ત્યારે શીતલે ફરી પોતાનો મોબાઈલ હાથમાં લીધો એટલે હું ગુસ્સે થયો, `વળી પાછો ફોન લીધો? અત્યારે વૉટ્સઍપ-ફેસબુક કરવામાં રસ છે તને? `પપ્પા, વંદનાદીદી તો વૉટસઍપ નથી કરતી, ગૌરવકુમારનો નંબર હોય તો મને જલદી આપો… પ્લીઝ પપ્પા પ્લીઝ.’ મને સમજાયું નહિ કે તે શું કરવા માગતી હશે. તેની મમ્મીએ તેને ગૌરવકુમારનો નંબર લખેલો પેલો કાગળ ધર્યો. શીતલે એ નંબર પોતાના મોબાઈલમાં સેવ કરી ને વૉટ્સઍપ સાથે સિંક્રોનાઈઝ કરી વૉટ્સઍપ ચાલુ કર્યું. `પપ્પા, અકસ્માત ક્યારે થયો?’ `આજે.. સવારે..! કેમ?’ મને જરા જરા વાત સમજાતી લાગી.

-ને બીજી મિનિટે શીતલ જરા આનંદથી નાચી ઊઠી, `દીદી ઍન્ડ જીજુ આર સેઇફ, યાહ…! થેન્ક ગોડ.. ચિંતા ન કર મમ્મી, એ બેઉ સલામત જ છે, મને ખાતરી છે પપ્પા, તમે ચિંતા ન કરો, હવે થોડી જ વારમાં એ લોકોનો ફોન આપણા પર આવી જશે!’
મને ગમ્યું, એની મમ્મી પૂછે છે, `તું ખાતરીથી આ કેવી રીતે કહી શકે?’ શીતલ કહે, `જો મમ્મી, વૉટસઍપ પર જીજુનો નંબર આવતાં જ મેં જોયું કે એમનું `લાસ્ટ સીન’ સ્ટેટસ 35 મિનિટ પહેલાંનું જ છે, એટલે કે 35 મિનિટ પહેલાં એમણે કોઈ ને કોઈ સાથે કંઈ ને કંઈ શેર કરેલું જ છે, જ્યારે આ અકસ્માત તો સવારે થયેલો છે, મતલબ કે એ લોકો બિલકુલ સેઇફ છે, ખરું ને?? મેં મેસેજ મૂક્યો છે, હમણાં જ એમનો રિપ્લાય આવશે.’

`વેલડન શીતલ, તેં ખરેખર અમારું ટેન્શન હળવું કરી નાખ્યું. હવે ભાઈ-ભાભીને બોલાવીને વાત કરવી હોય તો વાંધો નહિ.’ હું પણ સ્વસ્થ થતાં બોલું છું. શીતલની મમ્મીએ તેનો વાંસો થાબડ્યો અને સાડીના છેડાથી આંસુ લૂછ્યાં. બે-પાંચ મિનિટો બાદ જ વંદનાનો ફોન પણ આવ્યો, `ચિંતા નહિ કરતા કાકા, અમને કશું જ થયું નથી, જે હોડી તેની ત્રીજી ટ્રીપમાં ઊંધી વળી તેની પહેલી ટ્રીપમાં અમે સલામત અહીં પહોંચી ગયાં છીયે. નેટવર્ક અને બેટરી-લો હોવાના કારણે અહીં ફોનથી સતત સંપર્કમાં રહી શકાતું નથી. મારાં મમ્મી-પપ્પાને પણ અમારી ચિંતા ન કરવાનું કહી દેશો, હું પછી નિરાંતે ફોન કરું છું.’

પછી શીતલ વાત કરવા માટે ફોન લઈ પોતાના રૂમમાં ચાલી જાય છે, તેની મમ્મી પણ સ્વસ્થ થઈને કામે વળગે છે.
તોપણ, ટીવી પર હજુ પણ `બ્રેકિગ’ ન્યુઝ ચાલુ જ છે; `આંદામાન-નિકોબાર ટાપુના એક હનીમૂન પોઈંટ તરફ ગુજરાતી પ્રવાસીઓને લઈને જઈ રહેલી એક હોડી ઊંધી વળતાં 68 લોકોનાં મૃત્યુ થયાં છે, ને વધુ મૃતદેહોની શોધખોળ થઈ રહી છે.’
અડસઠે પહોંચેલો મૃત્યુઆંક પણ હવે મને ડરાવી ન શક્યો! થોડી વાર પહેલા ભયાનક લાગી રહેલા એ બ્રે-કિં-ગ-ન્યુ-ઝ હવે એકદમ હળવાફૂલ કેમ લાગવા માંડ્યા હશે એની મને સમજ પડી નહિ. ફરી મૃતદેહોની ક્લિપ પણ ટીવી પર પ્રસારિત થાય છે, હનીમૂનનાં સપનાં આંજેલી કેટલીય આંખોને દરિયાએ પોતાનાં ખારાં પાણીથી કદી ન ખૂલી શકે એમ ધરબી દીધી હતી. પેલું બચી ગયેલું કપલ પોતાની રામકહાણી ફરી કહી રહ્યું છે, પોતે કેવી રીતે બચી ગયાં, ને એ આખોય ચમત્કાર કેમ થયો એ વાત હર્ષાશ્રુ સાથે એ લોકો ઊછળી ઊછળીને ન્યુઝ રિપોર્ટરને કહે છે.

શીતલની મમ્મી રસોડામાથી જ મને કહે છે, `સારું થયું શીતલની હોંશિયારી કામ લાગી અને ગૌરવકુમારે પણ વૉટસઍપ કર્યું તો એક મોટી ચિંતામાંથી ઊગરી ગયા, નહિતર તમે તો..!’ મેં ટી.વી. બંધ કરવા માટે રીમોટ હાથમાં લીધું. થોડી વાર પહેલાં ભયાનક લાગી રહેલા એ ભાંગી નાખનારા સમાચાર હવે એકદમ હળવાફૂલ કેમ લાગવા માંડ્યા એની મને સમજ પડી રહી છે. હજુ પણ સમાચાર તો એટલા જ ગંભીર હતા. એ જ લાશોના ખડકલા વારંવાર સ્ક્રીન પર આવી રહ્યા છે.

ટીવી બંધ કરતાં પહેલાં મને એક જ સવાલ થયો, આપણાં તો દીકરી-જમાઈ બચી ગયાં, પણ કોઈકનાં તો….? મેં શીતલની મમ્મીને પ્રશ્ન કર્યો, `તારી વાત સાચી છે, સારું થયું ગૌરવકુમારે સ્ટેટસ અપડેટ કર્યું, પણ.. પણ એ લોકોનું શું કે જેના સ્ટેટસ હવે ફરી ક્યારેય અપડેટ થઈ શકવાનાં નથી??’

(સમાપ્ત)